Interview Sylvester V/D Berg
Op een prachtige zomernamiddag had ik een gesprek met Sylvester v/d Berg in het Brabantse Dongen. Ik ken Sylvester van de bijeenkomsten bij de Jonge Veteranen Dongen (JVD) een gezellige club Brabantse veteranen die eens in de twee maanden bijeenkomen in een café in Dongen.
Sylvester heeft een technische opleiding genoten in Geertruidenberg met een specialisatie richting elektro met een afsluiting op C niveau. Zijn vader heeft jarenlang bij de Koninklijke marine gevaren als korporaal machinist en zijn oom heeft ook een achtergrond bij de marine. Na al de positieve verhalen van deze mensen besluit hij op 17 jarige leeftijd dienst te nemen als Kort Verband Vrijwilliger (Kvver) met een contract van 4 jaar. Hij wilde graag bij de marine en bij het korps mariniers had men op dat moment vacatures, dus zonder daar een specifieke voorkeur voor te hebben koos hij voor een plaatsing bij het Korps Mariniers.
Fysiek gezien was er naast zijn sportieve bezigheden als judo, paardrijden, schermen en vervolgens karate op conditioneel gebied volgens zijn vader nog veel te doen om mee te kunnen komen bij de mariniers. Hij wist eigenlijk totaal niet waar hij aan begon, maar dat werd na het introductie bivak vrij snel duidelijk.De eerste twee dagen waren nog vrij speels met vlotten bouwen, tentje opzetten etc. Maar toen kwam het om 01:00 in de nacht, alarm. Het kader was meteen een stuk minder vriendelijk, speedmars, boomstammenrace binnen 9 minuten.
De korperaal gaf aan dat het op 1 seconde na net niet binnen de 9 minuten was gelukt. Een onervaren rekruut wist te melden dat het volgens zijn eigen tijdwaarneming toch echt 8 minuut en 45 seconden was geweest…”Dus de korporaal heeft ongelijk???”klonk het, en zo volgde nog een halve nacht boomstammenrace afgesloten met een mars van 10 kilometer. En daarmee was de toon gezet voor de komende 26 weken opleiding. Fysiek een forse inspanning waarbij alleen de mentaal sterksten overbleven. Zo bleven er uit het groepje van 30 personen na een tijdje nog maar 8 over. Vooral in de eerste 12 weken vallen de meeste uit.Hierna volgde een functieopleiding als verbindelaar waarbij de rol en de functie van de verbindingen binnen het korps mariniers, de nieuwsgierigheid en de interesse in techniek de doorslag gaven in de keuze voor deze richting. De totale opleiding duurde 1 jaar. Na 12 weken opleiding in Rotterdam volgde nog een plaatsing in Den Helder waarbij alles aan bod kwam van morse op de sleutel en via de seinlamp tot radio, telex en satelliet toe. De verbindingsdienst als spin in een web waar alle informatiestromen bijeenkomen was hem op het lijf geschreven. Na een saaie plaatsing op het verbindingscentrum in Doorn werd het tijd voor wat actie, het korps heeft niet voor niets de leus, zo wijd de wereld strekt.
De eerste uitzending maakt deel uit van de United Nations Mission in Ethiopia and Eritrea (UNMEE). Deze vredesmacht waarbij tussen 28 juli 2000 en 7 februari 2003, ruim 1600 militairen uitgezonden waren, moest toezien op het staakt het vuren na een oorlog van twee jaar tussen Eritrea en Ethiopië.
Sylvester verwachtte een kaal woestijn gebied maar het was er boven verwachting groen en bergachtig. Met een basiskamp op 2400 meter hoogte. Met de verbindingen waren er geen problemen in dit gebied. Vooral de HF verbindingen hadden geen problemen met de bergtoppen. De plaatselijke bevolking was blij met hun komst. Waar de mariniers zich strikt houden aan een vooraf afgesproken manier van optreden, blijkt dat voor de inbreng van de landmachters binnen de vredesmacht minder van belang te zijn. Dit blijkt tijdens het stoppen met een konvooi, waarbij een van de landmacht militairen snoep gaat uitdelen aan de bevolking. Door de enorme toestroom van mensen die het idee krijgen, hier valt wat te halen, was dat op die plek ook de laatste keer dat er gestopt kon worden. Een verschil met de skills en drills van de mariniers.
Een als positief ervaren missie van ruim 7 maanden waarbij ook voor het eerst duidelijk wordt dat de afstand met de vrienden thuis in veel opzichten groter begint te worden, in het begin is er nog wel wat belangstelling maar die wordt snel kleiner. Het blijft nog altijd zo dat uit het oog ook vaak uit het hart betekent. En je belevingen naar aanleiding van je buitenlands avontuur steken schril af tegen de dagelijkse routine in het veilige welvarende Nederland waar mensen zich druk kunnen maken om futiliteiten, zonder het te beseffen hoe goed we het eigenlijk hebben vergeleken met de rest van de wereld. een ervaring die speelt bij veel militairen die terugkeren van een missie in het buitenland. Een ervaring die de band met het militaire bestaan sterker maakt doordat je kameraden dezelfde taal spreken en ook de bekende doeners een mentaliteit hebben van aanpakken en niet zeuren, Dit is ook het begin van een stukje vervreemding ten opzichte van de maatschappij.
Na terugkeer volgde de korporaalsopleiding. Een echte onderofficiersopleiding waarbij er weer een keuring in Amsterdam moest plaatsvinden en een commissie van 6 man zich moest buigen over de geschiktheid voor het functioneren als leidinggevend onderofficier. De opleiding vormde geen probleem en de factor geluk heeft met deze relatief snelle doorloop ook een belangrijke rol gespeeld.Van mijn eigen uitzending in 1989 in Egypte kan ik mij de oude mariniers 1e klasse nog goed herinneren die jarenlang bleven hangen in dezelfde rang en met lede ogen de snelle doorgroei van landmachters moest aanzien. Tijden veranderen en bij een tekort aan korporaals, ging het Sylvester voor de wind. Na een koudweertraining en veel oefeningen met parachutisten in binnen en buitenland volgde in 2004 de uitzending naar Irak. In Noorwegen bij min 30 ontving hij het bericht dat ze zouden gaan opwerken voor inzet in Irak bij plus 60. Stabilisation Force Irak (SFIR) had tot taak om te ondersteunen in de opleiding en uitrusting van Iraakse politie- en veiligheidsorganisaties en het herstel van openbare nutsvoorzieningen en infrastructuur en last but not least het bewaren van de openbare orde.
Bij binnenkomst in Irak gaf een brandende Amerikaanse Humvee-tereinwagen in een konvooi meteen aan dat het goed oppassen was. Verder vormde de hitte en de veel voorkomende onontplofte explosieven uit de oorlog een probleem. Ook de bedreiging met bermbommen begon toen op te komen. De plaatselijke gewoonte van de bevolking om met de Kalasjnikov een zgn. vreugdevuur uit te brengen vraagt om een alerte waakzaamheid, want ooit komen die afgevuurde kogels natuurlijk weer terug op de aarde. En dat blijkt nog maar een van de vele cultuurverschillen te zijn. Sylvester legt uit dat er sprake was van hulp, maar dat de uitvoering bij de bevolking in Irak zelf moest liggen. Ook bij de planning wordt rekening gehouden met de inbreng van de lokale bevolking. Zo zijn er wegen verbeterd, scholen opgebouwd en voor een dokter is een woning gebouwd waardoor er weer huisartsenzorg kon worden verleend. Dit in contrast met de Amerikaanse aanpak, waarbij veel meer sprake is van: Wij gaan het hier even regelen, dit komt hier dit komt daar.
Het willen opleggen van een democratisch systeem volgens westers model stuit tegen de eeuwenoude stamcultuur op waarbij warlords grote invloed hebben. Een realiteit waar rekening mee moet worden gehouden, ontwikkelingen gaan in kleine stapjes volgens eigen cultuur en gewoontes. Ook de verschillende stromingen binnen het moslimgeloof maken het er niet makkelijker op, zo zijn de moslims in het zuiden overwegend sjiitisch en in centraal Irak meert soenitisch. Zo kwam het voor dat sjiieten een soenniet onterecht hadden aangegeven, niet op basis van feiten maar omdat de ander tot een andere stroming behoorde.
Alles bij elkaar een positieve ervaring, maar deze missie heeft ook een veel minder positief kantje. Dat is de gitzwarte bladzijde van de affaire rondom Eric O. Sylvester heeft dit van heel dichtbij meegemaakt en viel van de ene verbazing in de andere. Eric O. was en is nog steeds een hoog gerespecteerde onderofficier en de manier waarop deze man is kapot gemaakt met een arrestatie door een arrestatieteam van zijn bed gelicht alsof het een zware crimineel was, heeft veel kwaad bloed gezet bij het korps mariniers. Nog steeds voelt dit als een steek in de rug vanuit de Nederlandse politiek/justitie.
Van Irak was het weer naar Noorwegen en snel daarna kwam de missie in Afghanistan in beeld. Een uitzend druk die de combinatie met een sociaal met vrienden en relaties moeilijk maakt.
Het avontuurlijke leven als marinier blijft trekken maar er knaagt langzaam ook iets van hoe gaan we nu verder met de combi uitzendingen, oefeningen en sociaal- en gezinsleven. Bovendien is de onderlinge sfeer binnen de korps ook met de tijd meegegaan. De maatschappelijke ontwikkeling van individualisering en de opkomst van moderne elektronica is terug te vinden bij collega’s die met de laptop de sociale contacten met het thuisfront proberen te onderhouden i.p.v. met de maten een feestje te bouwen.
Bij de missie in Afghanistan moest een Duits PRT (provinciaal reconstructie team) in de nabijheid van de Chinese grens worden beschermd waarbij een lokale beveiliging een belangrijke rol kreeg. Later bleek uit kostenoverweging dat deze inbreng moest worden gestopt, maar een inkomende RPG raket op een lege tent in het kamp maakte duidelijk dat men het met dit plan niet bepaald eens was.
Voor de rest was het een rustige missie.Persoonlijk voelde Sylvester dat hij door het continue waakzaam blijven en de voortdurende dreiging en confrontatie met oorlog, crisis en geweld een kort lontje begon te krijgen. Het contrast met het dagelijks leven buiten het korps levert een groot contrast op met de uitzendervaring. De gewone regels worden ervaren op een manier waarop het lijkt alsof er hier niets mag, verboden te parkeren, te roken, te keren etc. Toen er thuis ook wat sociale problemen begonnen te ontstaan bij zijn partner wilde Sylvester even wat rust, even geen uitzending en tijdelijk een wat rustige plaatsing. In gesprekken met het korps hierover bleek hij op dovemansoren te stuiten.
Na tien jaar besloot Sylvester er een punt achter te zetten. Hij heeft nu een prachtige baan bij de elektriciteitscentrale in Geertruidenberg, een fijne relatie en binnenkort een mooi koophuis in Raamsdonkveer. Via de Dutch Marines Harley motor club en de Jonge Veteranen Dongen blijven de contacten met het militaire sfeertje in stand waarbij de saamhorigheid als bijzonder positief wordt ervaren.
